Wielki Czwartek stanowi pamiątkę ustanowienia sakramentów: Kapłaństwa i Eucharystii. Odnosi się do wydarzeń związanych z Ostatnią Wieczerzą i jest pierwszym z trzech najważniejszych dla katolików dni w roku.
W kościołach katedralnych (rano) w Wielki Czwartek odprawiana jest uroczysta msza (przez biskupa diecezjalnego wraz z prezbiterami). Nazywana jest ona Mszą Krzyżma, ponieważ podczas niej poświęcane są nowe oleje przeznaczone do namaszczeń: podczas chrztu, bierzmowania, sakramentu kapłaństwa oraz przy namaszczeniu chorych. W trakcie tej mszy odbywa się też odnowienie przyrzeczeń kapłańskich.
W kościołach parafialnych (wieczorem) odprawiana jest natomiast tylko jedna uroczysta msza – to Msza Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna Triduum Paschalne i zarazem kończy okres Wielkiego Postu. Podczas mszy w trakcie śpiewu Chwała na wysokości biją wszystkie dzwony w świątyni, ale po zakończeniu śpiewu milkną (podobnie jak organy). W czasie Przeistoczenia mogą być już używane tylko kołatki bez gongu. W niektórych kościołach odbywa się także obrzęd obmycia nóg dwunastu mężczyznom. Podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej konsekruje się też taką ilość komunikantów, by wystarczyły na dzień obecny i następny (Wielki Piątek jest jedynym w roku dniem, w którym nie sprawuje się Eucharystii). Po zakończeniu Wieczerzy Najświętszy Sakrament przenosi się do kaplicy adoracji, zwanej „Ciemnicą” (na pamiątkę uwięzienia Jezusa po Ostatniej Wieczerzy), gdzie adoruje się go do późnych godzin nocnych i przez cały Wielki Piątek. Z ołtarza zdejmuje się świece, mszał, krzyż i obrusy. Gest ten symbolizuje koniec wieczerzy, odarcie Chrystusa z szat oraz jego opuszczenia przez bliskich. Sam ołtarz bowiem jest symbolem Chrystusa. Tabernakulum zostaje otwarte i puste, a wieczna lampka zgaszona.
