Kościół katolicki zdecydował się na coś, o co zabiegano od dawna. Kobiety dopuszczono do udzielania komunii świętej.
Za tydzień w niedzielę 12 grudnia wchodzi w życie prawo kościelne dopuszczające m.in. możliwość udzielania komunii świętej przez kobiety.
Dekret Konferencji Episkopatu Polski
W dokumencie zatytułowanym „Dekret ogólny Konferencji Episkopatu Polski w sprawie wieku i przymiotów kandydatów do posługi stałego lektoratu i akolitatu, niebędących kandydatami do święceń” czytamy:
„W związku z Listem Apostolskim w formie Motu Proprio „Spiritus Domini” Ojca Świętego Franciszka o zmianie kanonu 230 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego na temat dopuszczenia osób płci żeńskiej do urzędowej posługi lektoratu i akolitatu, niniejszym ustala wiek i przymioty osób, mających przyjąć posługę stałego lektoratu i akolitatu.”
Minimalny wiek osób kandydujących do sprawowania obu posług został ustalony na 25 lat.
Jakie przymioty powinien mieć lektor i akolita?
W dokumencie czytamy.
„Odnośnie do przymiotów, jakie powinni posiadać kandydaci i kandydatki do posług
stałego lektora i akolity – którzy muszą być przede wszystkim osobami ochrzczonymi
i bierzmowanymi – powinni oni odznaczać się wzorowym życiem moralnym, apostolskim
oddaniem, bezinteresownością, szczerą pobożnością i gorliwym życiem sakramentalnym,
szczególnym umiłowaniem Pisma Świętego i Eucharystii oraz duchem posłuszeństwa
Kościołowi. Muszą oni posiadać także odpowiednie przymioty intelektualne, wystarczającą
wiedzę o tej posłudze w Kościele, wyróżniać się solidnością w pracy oraz umiejętnością
współpracy z innymi. Winni cieszyć się dobrą opinią i być akceptowani przez wiernych
wspólnoty, do której należą i w której będą wypełniać powierzone im zadania. Do pełnienia
swych zadań powinni być przygotowani przez odpowiednią formację.”
Kim jest Lektor i Akolita?
Lektor – chrześcijanin ustanowiony do czytania słowa Bożego w zgromadzeniu liturgicznym.
Akolita – chrześcijanin ustanowiony do pomocy kapłanowi i diakonowi w sprawowaniu liturgii. Akolita, z racji swojej posługi, ma pierwszeństwo przed innymi świeckimi w wypełnianiu szeregu funkcji podczas mszy świętej. Do właściwych akolitom zadań należy: niesienie krzyża i świec w procesji wejścia; podawanie ksiąg, w szczególności mszału;
pomoc w przyjmowaniu darów (gdy jest procesja z darami) lub podaje je kapłanowi z kredencji; przygotowanie ołtarza (umieszczenie na nim korporału, puryfikaterza, palki, kielicha oraz mszału; gdy brak diakona – podanie celebransowi pateny z chlebem);
asystowanie kapłanowi podczas okadzenia darów, krzyża i ołtarza (gdy nie asystują kapłanowi diakoni); okadzanie kapłana i wiernych (gdy brak diakona); rozdzielanie Komunii Świętej (gdy brak odpowiedniej liczby wyświęconych szafarzy); puryfikowanie i porządkowanie naczyń liturgicznych po rozdzieleniu Komunii, albo też po zakończeniu mszy. Akolita może udzielać Komunii Świętej w czasie mszy lub poza nią, zanosić ją do chorych lub w wypadku konieczności podać ją umierającemu jako wiatyk. Czyni to jednak tylko, gdy ze względu na podeszły wiek lub stan zdrowia kapłana, lub diakon nie może tego czynić, lub liczba osób przystępujących do Komunii jest tak duża, że powodowałoby to znaczne przedłużanie się celebracji. Akolita ustanowiony obrzędem jest więc z urzędu szafarzem nadzwyczajnym Komunii Świętej. Może on również wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, nie ma natomiast prawa udzielenia nim błogosławieństwa.
